အခ်စ္မဖုရားနင္ရယ္.........
ေႀကြက်သြားတဲ့သစ္ရြက္ကို....သံေယာဇဥ္မထားေတာ့တဲ့
သစ္တစ္ပင္လို.. ငါ့ကို.. စြန္႔ပစ္လိုက္ျပီေပါ႔ေနာ္.......
အရံႈးသမားရဲ႕.. ႏွလံုးသားမွာ...အျပံဳးမ်ားေဝးလို႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြပ်က္သုဥ္း.........
အေပ်ာ္ေတြကင္းမဲ့......ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပ်ာက္ဆံုး...
ဘဝရဲ႕နိဂံုးအဆံုးသတ္မွာ......မျပံဳးတတ္ေအာင္မင္းသင္ခဲ့
ဒါဟာငါ့အတြက္ဘဝေပးပဲလား........? ဒါမွမဟုတ္ဝဋ္ေၾကြးပဲလား........?
ငါဟာမသိတတ္ေတာ့................
အေမွာင္ေတြႀကီးစိုးတဲ့ေန႔ရက္ေတြ......... ရွည္လၽွားစြာနဲ႔ျဖတ္သန္းရင္း........
ငတ္မြတ္ေနတဲ့ေမတၱာ......တမ္းတမိတဲ့သစၥာတရား.......
က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့သြားတဲ့.....ကိုယ့္ဘဝကို...ဘယ္သူလာျပီးေထြးေပြ႕ယုယျပဳစုေပးမွာလဲ.............
ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ဘဝမိုးခ်ဳပ္ခဲ့ ကူကယ္သူမဲ႔လို႔.......
လမ္းေပၚမွာတစ္ေယာက္တည္း......ေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြးမိပါရဲ႕....
ၾကင္နာျခင္းဆိုတာဘယ္လိုမွန္းမသိ.....
နာၾကင္ျခင္းကိုသာ...ခင္တြယ္ေနမိေတာ့တယ္.......
လူေတြဟာ.....သာယာေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးျခင္း....ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြနဲ႔
ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကေပမဲ့လည္း.....
ငါ့မွာေတာ့ေၾကကြဲဝမ္းနည္းျခင္း......
နာၾကင္ျခင္း... ဆိတ္သုဥ္းျခင္းေတြနဲ႔သာ.... အဖန္တလဲလဲ
ခါးသီးစြာ....ၾကံဳေတြ႔ခံစားေနရေတာ့... ေလာကလူ႕ဘဝမွာ
ဘယ္အရာဟာ....အမွန္တရားလည္းဆိုတာ.... ငါတစ္ေယာက္တည္း....
စဥ္းစားရင္း...အျငင္းပြားေနမိေတာ့တယ္......
အင္း.....ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမွာလဲ...............
ဪ.......ေရးရင္းနဲ႔ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕သီခ်င္းစာသားေတာင္ေရးမိသြားျပီ........
.......sorry.....ေနာ္.............................။
................( ကြယ္လြန္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း သင့္ျမတ္ အတြက္အမွတ္တရ )( ၁၉၈၅ )..........
